บทที่ 1 ช่วยผู้ชายที่งดงาม

“อิซาเบลลา พออายุครบสิบแปดเมื่อไหร่ ก็มาหาฉันที่คาสคาเดียนะ ฉันมีสมบัติมหาศาลรอให้เธอมาสืบทอดอยู่...”

อิซาเบลลา ธอร์นตันทอดกายนอนแผ่หลาอยู่บนชะง่อนผาที่ปกคลุมด้วยหญ้า เหม่อมองท้องฟ้าซึ่งมีขอบหน้าผาเป็นกรอบล้อม

เมื่อห้านาทีก่อน สเตลลา ธอร์นตันเพิ่งจะจูงมือเธอ บอกว่าอยากจะถ่ายรูปด้วยกัน แต่วินาทีถัดมา มือของสเตลลากลับผลักแผ่นหลังของเธออย่างแรง

ถ้าอิซาเบลลาไม่ได้สำรวจหน้าผาแห่งนี้ไว้ล่วงหน้าและเตรียมรับมือกับสถานการณ์นี้ไว้ก่อน ป่านนี้เธอคงร่วงลงไปตายแล้ว

เธอไม่อาจเข้าใจได้เลย... ตลอดสิบแปดปีที่ตระกูลธอร์นตันเลี้ยงดูเธอมา ต่อให้เป็นแค่สัตว์เลี้ยงตัวหนึ่ง ก็ควรจะมีความผูกพันกันบ้างไม่ใช่หรือ เธอรับเคราะห์ร้ายครั้งใหญ่แทนสเตลลามาแล้วถึงหกครั้ง แต่พวกธอร์นตันก็ยังต้องการให้เธอตายอยู่ดี

ความตายของเธอเป็นสิ่งที่หลีกเลี่ยงไม่ได้จริงๆ หรือ

ก็ได้ ในเมื่อพวกเขาอยากจะเล่นเกมนี้ เธอก็จะไม่ยอมตายเด็ดขาด เธอจะหนีไปคาสคาเดียเพื่อขอความช่วยเหลือจากอาจารย์ของเธอ เมื่อฝึกฝนวิชาจนแกร่งกล้าแล้ว เธอจะกลับมาคิดบัญชีกับปีศาจสามตนที่สวมหน้ากากเป็นครอบครัว

อิซาเบลลาลุกขึ้นนั่งอย่างฉุนเฉียวแล้วหยิบสำรับไพ่ทาโรต์ออกมา เริ่มทำนายโชคชะตาและอนาคตของตนเอง

หกปีก่อน เธอและสเตลลาเรียนจบชั้นประถมพร้อมกัน สเตลลาโวยวายว่าจะต้องเสียอิสรภาพไปในช่วงมัธยมต้นและมัธยมปลาย จึงยืนกรานให้ทั้งคู่เข้าร่วมโครงการวิจัยการเล่นสกีบนภูเขา

ในเขตหวงห้าม สเตลลาเริ่มร้องเพลงเสียงดังลั่น เมื่อหิมะถล่ม อิซาเบลลาก็ผลักสเตลลาไปยังที่ปลอดภัย ส่วนตัวเองกลับถูกหิมะฝังกลบ เธอต้องพักฟื้นอยู่ที่โรงพยาบาลในคาสคาเดียนานกว่าหนึ่งเดือน

เพื่อนร่วมห้องของเธอเป็นหญิงวัยหกสิบเศษ จมูกโด่ง พูดเร็ว แต่เกลียดการสนทนาเป็นที่สุด

หลังจากสิบวันที่อยู่ร่วมกันอย่างเงียบเชียบ ในที่สุดหญิงคนนั้นก็เอ่ยปาก เธอแนะนำตัวเองว่าชื่อเจนนี่ แมนเนอร์ส เป็นผู้เชี่ยวชาญด้านไพ่ทาโรต์และศาสตร์ลี้ลับอื่นๆ หรือพูดง่ายๆ ก็คือแม่มดนั่นแหละ แต่อิซาเบลลาก็ไม่ได้ซักไซ้ไล่เลียงอะไร

เจนนี่ฉวยโอกาสที่อิซาเบลลาขยับตัวไม่ได้ ทำให้บทเรียนการทำนายดวงชะตากลายเป็นกิจวัตรแรกของทุกเช้า อิซาเบลลาไม่มีทางเลือกอื่นนอกจากต้องเรียน เป็นเช่นนี้อยู่ตลอดทั้งเดือน

ก่อนจากไป เจนนี่ได้ให้เบอร์โทรศัพท์และที่อยู่แก่อิซาเบลลา พร้อมกับเตือนว่าอย่าไว้ใจคนรอบข้างเป็นอันขาด

ในตอนนั้น พ่อแม่บุญธรรมตระกูลธอร์นตันปฏิบัติต่ออิซาเบลลาอย่างดีเยี่ยม เธอจึงไม่เคยสงสัยเลยว่าเคราะห์ร้ายที่ตามหลอกหลอนเธอมาตลอดวัยเด็กนั้น เป็นฝีมือของคนที่ใกล้ชิดเธอที่สุด

ในคืนวันเกิดครบรอบสิบแปดปี อิซาเบลลาก็ได้ค้นพบธาตุแท้ของคนที่เธอเรียกว่าพ่อแม่และน้องสาว

ขณะที่ซ่อนตัวอยู่ชั้นบนเพื่อเตรียมของขวัญเซอร์ไพรส์ให้สเตลลาซึ่งเกิดวันเดียวกัน อิซาเบลลาก็บังเอิญได้ยินบทสนทนาที่ทำให้โลกทั้งใบของเธอพังทลายลง

“คุณแม่คะ หนูทนเสแสร้งต่อไปอีกไม่ไหวแล้วนะ! มันก็แค่ลูกอีตัว... ทำไมต้องมาเกิดวันเดียวกับหนูด้วย น่าขยะแขยงจะตายไป!” น้ำเสียงของสเตลลาเต็มไปด้วยความเกลียดชัง

“สเตลลา ลูกต้องอดทนอีกหน่อย ลืมไปแล้วหรือว่าหมอดูทำนายดวงชะตาของลูกไว้อย่างไร” น้ำเสียงของจูเลีย วินสโลว์ราบเรียบและเย็นชา

“ลูกเป็นแค่วิญญาณเร่ร่อนที่แม้แต่ขุมนรกก็แทบจะจำไม่ได้ ถ้าไม่ใช่เพราะดวงชะตาของอิซาเบลลาช่วยเสริมโชคให้ลูก คิดหรือว่าพวกเราจะรับเลี้ยงมัน” เธอกล่าวเสริม

“ใช่แล้ว สเตลลา อย่าทำตัวงอแงเป็นเด็กไปหน่อยเลย” แกเร็ธ ธอร์นตันกล่าวสมทบ “หมอดูบอกว่ามันต้องรับเคราะห์แทนลูกหกครั้ง หลังจากวันเกิดครบรอบสิบแปดปีของลูกไปแล้ว ลูกถึงจะทำอะไรได้ตามใจชอบ”

“หมายความว่าพรุ่งนี้หนูฆ่ามันได้แล้วใช่ไหมคะ” ความตื่นเต้นของสเตลลาปรากฏชัดในน้ำเสียง “หนูเกลียดมัน! แค่เพราะมันถูกเรียกว่าเป็นพี่สาว ก็คิดว่าตัวเองมีสิทธิ์มาแข่งขันกับหนูทุกเรื่อง! ปีนี้ไม่มีตระกูลชั้นสูงตระกูลไหนเชิญมันไปร่วมงานเลี้ยงเลยสักงาน แต่มันก็ยังหน้าด้านส่งรูปเข้าประกวด... แล้วยังทะลุเข้ารอบสุดท้ายอีก! ตำแหน่งนั้นมันต้องเป็นของหนู! ไม่ว่าจะต้องใช้วิธีไหนก็ตาม... หนูจะต้องเป็นคู่ควงของไฮโซอันดับหนึ่งในพิธีฉลองบรรลุนิติภาวะให้ได้!”

“ได้เลย” จูเลียตอบอย่างนุ่มนวล “พรุ่งนี้ก็สร้างเคราะห์ร้ายครั้งสุดท้ายให้มันรับไปซะ หลังจากนั้น ลูกจะกำจัดมันทิ้งยังไงก็ได้ตามใจชอบ”

แกเร็ธพ่นลมหายใจ “อย่าพามันกลับมานะ ฉันเบื่อขี้หน้ามันจะแย่แล้ว”

“ที่รัก คุณไม่น่ากุเรื่องฝาแฝดนั่นขึ้นมาเลย” จูเลียบ่น “ตอนนี้ใครๆ ก็มายินดีกับฉันว่ามีลูกแฝด ฉันมีลูกสาวคนเดียวนะ—สเตลล่า เด็กไม่มีหัวนอนปลายเท้าที่ไหนก็ไม่รู้ ไม่มีสิทธิ์มาเรียกฉันว่าแม่”

แต่ละคำพูดทิ่มแทงอิซาเบลลาราวกับน้ำแข็ง เหตุการณ์จมน้ำ ไฟไหม้ และหิมะถล่มที่เธอต้องเผชิญทุกสองสามปีไม่ใช่แค่อุบัติเหตุ แต่เป็นฝีมือของพวกธอร์นตันที่จงใจจัดฉากขึ้นเพื่อถ่ายทอดโชคร้ายของสเตลล่ามาให้เธอ เธอยังไม่ใช่ลูกแท้ๆ ของพวกเขาด้วยซ้ำ

แล้วเธอเป็นใครกัน?

ขณะที่อิซาเบลลาเอื้อมมือไปหยิบกระเป๋าเพื่อจะหนี โทรศัพท์ของเธอก็สั่นขึ้น

ชื่อของคุณตาปรากฏบนหน้าจอ ท่านใจดีกับเธอเสมอและเป็นคนเลี้ยงดูเธอมาโดยตลอด จนกระทั่งจูเลียยืนกรานไม่ให้อิซาเบลลาไปเยี่ยมอีก โดยอ้างว่าเธอไปรบกวนความสงบสุขของคนแก่เกินไป ตอนนั้นเองที่อิซาเบลลาเพิ่งตระหนักถึงเหตุผลที่แท้จริงเบื้องหลังความไม่พอใจของจูเลีย นั่นคือท่านปู่รักและเอ็นดูอิซาเบลลามากกว่าสเตลล่า

เมื่อมองย้อนกลับไป มันก็สมเหตุสมผลดีแล้ว ท้ายที่สุดเธอก็เป็นแค่คนนอก ในขณะที่สเตลล่าคือลูกสาวตัวจริงของตระกูลธอร์นตัน

“ลงไปข้างล่างกันเถอะ” แกเร็ธกระซิบ “เดี๋ยวนังตัวแสบอิซาเบลลาก็กลับมาพร้อมเค้กแล้ว ทุกคนเล่นละครต่อไปนะ นี่เป็นวันสุดท้ายแล้ว อย่าให้พลาดล่ะ”

อิซาเบลลาปาดน้ำตาแล้วปีนลงมาจากสวนชั้นสอง ไปยืนรอที่ประตูหน้า เธอจงใจทำเค้กตกแล้วก้มลงเก็บขึ้นมา จัดสีหน้าของตัวเองให้เรียบร้อยก่อนจะเดินเข้าไป

“อิซาเบลลา! ไม่ต้องห่วงเรื่องเค้กหรอกนะ พรุ่งนี้เราไปดูพระอาทิตย์ขึ้นด้วยกันเถอะ! เราอายุสิบแปดกันแล้ว ฉันอยากจะแบ่งปันรุ่งอรุณแรกของการเป็นผู้ใหญ่กับเธอนะ!” สเตลล่าเกาะแขนอิซาเบลลา น้ำเสียงหวานจนเลี่ยน

“แน่นอนสิ” อิซาเบลลาตอบ รอยยิ้มไม่เคยจางหายไปจากใบหน้า

คืนนั้น อิซาเบลลาปีนขึ้นไปบนภูเขา ผูกเชือกและเบาะรองกันกระแทกตามจุดยุทธศาสตร์ต่างๆ ก่อนจะกลับถึงวิลล่าในตอนตีสาม ซึ่งนำมาสู่ช่วงเวลานี้นี่เอง—นอนอยู่บนพื้นหญ้าหลังจากหนีตายมาได้อย่างหวุดหวิด

อิซาเบลลากะพริบตาไล่ความแสบร้อนในดวงตา เธอไม่มีวันกลับไปที่คฤหาสน์ธอร์นตันได้อีกแล้ว

แต่เธอจะไปไหนได้ล่ะ?

คาสคาเดียดูจะเป็นทางเลือกเดียวของเธอ เจนนี่อาจจะเป็นคนเจ้าอารมณ์ไปหน่อย แต่เธอไม่มีลูก และเพิ่งส่งข้อความมาว่าจะซื้อชุดเจ้าหญิงกับรถเต่าเปิดประทุนให้เธอ

ก่อนหน้านี้อิซาเบลลาไม่เคยใส่ใจคำเตือนของเจนนี่เลย ใครจะไปนึกสงสัยครอบครัวของตัวเองกัน? แต่ตอนนี้เมื่อเธอรู้ความจริงเกี่ยวกับชาติกำเนิดของตัวเองแล้ว คำพูดของเจนนี่ก็มีน้ำหนักขึ้นมาทันที

ขณะที่อิซาเบลลากำลังจะเอื้อมมือไปหยิบโทรศัพท์ เงาร่างหนึ่งก็ทาบทับลงบนใบหน้าของเธอ รองเท้าปีนเขาราคาแพงคู่หนึ่งกับไม้เท้าเดินป่าปรากฏสู่สายตา ตามมาด้วยชายหนุ่มรูปงามโดดเด่นที่บดบังแสงอาทิตย์ไปทั้งดวง

“จะนอนแผ่อยู่อีกนานไหม? ฉันต้องผ่านทางนี้” ชายหนุ่มพูดอย่างเย็นชา น้ำเสียงของเขาตัดผ่านความอบอุ่นหลังอะดรีนาลีนหลั่งที่อิซาเบลลากำลังรู้สึกอยู่

“อ๋อ จะมาโดดเหมือนกันเหรอคะ?” อิซาเบลลาขยับตัวเล็กน้อยเพื่อเปิดทาง “ตรงนี้ทำเลทองเลยนะ ตอนคุณเอาหน้าลงพื้นก็น่าจะลงตรงที่ฉันนอนอยู่นี่แหละ บอกอย่างนี้แล้วกัน ฉันยกฝั่งซ้ายให้ ถ้าคุณรอดตาย เราก็มาเป็นเพื่อนบ้านกันได้”

“เธอเสียสติไปแล้ว” โจนาธาน แฮมิลตันก้าวไปข้างหน้า พยายามจะก้าวข้ามตัวเธอ

อิซาเบลลารวบแขนกอดขาเขาไว้โดยไม่ทันให้ตั้งตัว

“ปล่อยนะ!”

โจนาธานไม่เคยถูกผู้หญิงคนไหนแตะต้องตัวมาก่อน โดยเฉพาะในบริเวณที่ใกล้ชิดขนาดนี้ ชั่วขณะหนึ่ง เขาลืมไปเลยว่าแค่เตะเธอก็หลุดแล้ว

อิซาเบลลาสำรวจชายหนุ่ม สังเกตว่าเขายังทรงตัวได้อย่างสมบูรณ์แบบแม้จะยืนขาเดียว “ฟังนะ คุณหล่อเกินกว่าจะมาตายทิ้งขว้าง เอาอย่างนี้เป็นไง—”

“ไม่มีทางเด็ดขาด!” หน้าของโจนาธานแดงก่ำ ใบหูร้อนผ่าว

“—คุณมาเป็นคู่หูของฉัน...หา?” อิซาเบลลากะพริบตาปริบๆ ด้วยความงุนงง

คำปฏิเสธของโจนาธานติดอยู่ในลำคอเมื่อเขาประมวลผลคำพูดที่แท้จริงของเธอได้ ความอับอายยิ่งทบทวี เขาหันหลังและเดินลงจากเขาไปตามทางเดินโดยไม่พูดอะไรอีก

“แหม สงสัยวันนี้จะได้ทำบุญช่วยชีวิตหนุ่มหล่อไปหนึ่งอัตรา” อิซาเบลลาพึมพำกับตัวเอง พลางปัดเนื้อปัดตัวลุกขึ้นยืน